Dnia 15 lutego br. odbyło się pierwsze tegoroczne spotkanie członkiń Dyskusyjnego Klubu Książki,  podczas  którego dyskutowano na temat książki Susan Stokes – Chapman pt. „Pandora”.

Opinią na jej  temat podzieliła się z czytelnikami jedna z klubowiczek, pani Urszula Szpila.

Mity greckie od dawien dawna były inspiracją dla artystów, którzy wykorzystywali je do wyrażania własnych poglądów na świat i życie ludzkie.

Powieść Susan Stokes – Chapman „Pandora” to kolejna wersja mitu o kobiecie wysłanej na ziemię na zgubę ludzi, którzy dzięki opiece szlachetnego tytana Prometeusza stawali się coraz silniejsi.

Akcja rozgrywa się w Londynie w 1799 r. Bohaterka Pandora (Dora) Blake pragnie wyzwolić się spod „opieki” chciwego, bezwzględnego stryja, który po śmierci rodziców dziewczyny przejął słynny niegdyś sklep z antykami i zarabia na życie sprzedając falsyfikaty antycznych dzieł. Sytuacja gwałtownie się zmienia, gdy do sklepu dostarczona zostaje prastara grecka waza ozdobiona rysunkami przedstawiającymi sceny z mitu o Pandorze.

Niezwykły pitos pełni w powieści funkcję mitycznej puszki, czy raczej „beczki Pandory”. Wyzwala negatywne emocje, sprowadza zło, nieszczęścia, ale nie na wszystkich ludzi, tylko na nikczemników, którzy przyczynili się do jego zrabowania. Natomiast, mimo tragicznych przejść, losy Dory i pomagającego jej Edwarda zmienią się na lepsze, a ich marzenia się spełnią.

Oprócz mitu o Pandorze autorka wykorzystała także znany z antycznych tragedii chwyt „deus ex machina”, czyli technikę rozwiązywania beznadziejnych sytuacji poprzez bezpośrednie wkroczenie bóstwa w perypetie bohaterów. Tym bóstwem jest w powieści sam Zeus, siwobrody starzec o niewiarygodnie błękitnych oczach. Dzięki jego ingerencji definitywnie został rozwiązany problem Hezekiaha Blaka, pozbawionego jakichkolwiek skrupułów stryja Dory.

Jest to powieść dla czytelników, którzy lubią realizm, czy wręcz naturalizm współistniejący z baśniowością, jak to zwykle w mitach bywa.